envalentir - verb

en·va·len·tir

pronominal; transitiu

Indicatiu
Present Pretèrit imperfet Passat simple Futur
envalenteixo
envalenteixes
envalenteix
envalentim
envalentiu
envalenteixen
envalentia
envalenties
envalentia
envalentíem
envalentíeu
envalentien
envalentí
envalentires
envalentí
envalentírem
envalentíreu
envalentiren
envalentiré
envalentiràs
envalentirà
envalentirem
envalentireu
envalentiran
Condicional Subjuntiu Imperatiu
Present Pretèrit imperfet
envalentiria
envalentiries
envalentiria
envalentiríem
envalentiríeu
envalentirien
envalenteixi
envalenteixis
envalenteixi
envalentim
envalentiu
envalenteixin
envalentís
envalentissis
envalentís
envalentíssim
envalentíssiu
envalentissin

envalenteix
envalenteixi
envalentim
envalentiu
envalenteixin
Infinitiuenvalentir
Gerundienvalentint
Participi
envalentitenvalentida
envalentitsenvalentides

Flexionat com: servir

Paraula documentada en el Diccionari de la llengua catalana