desobeir - verb

des·o·be·ir

transitiu

Indicatiu
Present Pretèrit imperfet Passat simple Futur
desobeeixo
desobeeixes
desobeeix
desobeïm
desobeïu
desobeeixen
desobeïa
desobeïes
desobeïa
desobeíem
desobeíeu
desobeïen
desobeí
desobeïres
desobeí
desobeírem
desobeíreu
desobeïren
desobeiré
desobeiràs
desobeirà
desobeirem
desobeireu
desobeiran
Condicional Subjuntiu Imperatiu
Present Pretèrit imperfet
desobeiria
desobeiries
desobeiria
desobeiríem
desobeiríeu
desobeirien
desobeeixi
desobeeixis
desobeeixi
desobeïm
desobeïu
desobeeixin
desobeís
desobeïssis
desobeís
desobeíssim
desobeíssiu
desobeïssin

desobeeix
desobeeixi
desobeïm
desobeïu
desobeeixin
Infinitiudesobeir
Gerundidesobeint
Participi
desobeïtdesobeïda
desobeïtsdesobeïdes

Flexionat com: esvair

forma nominal : desobediència

Paraula documentada en el Diccionari de la llengua catalana