ensenyorir - verb

en·se·nyo·rir

pronominal; transitiu

Indicatiu
Present Pretèrit imperfet Passat simple Futur
ensenyoreixo
ensenyoreixes
ensenyoreix
ensenyorim
ensenyoriu
ensenyoreixen
ensenyoria
ensenyories
ensenyoria
ensenyoríem
ensenyoríeu
ensenyorien
ensenyorí
ensenyorires
ensenyorí
ensenyorírem
ensenyoríreu
ensenyoriren
ensenyoriré
ensenyoriràs
ensenyorirà
ensenyorirem
ensenyorireu
ensenyoriran
Condicional Subjuntiu Imperatiu
Present Pretèrit imperfet
ensenyoriria
ensenyoriries
ensenyoriria
ensenyoriríem
ensenyoriríeu
ensenyoririen
ensenyoreixi
ensenyoreixis
ensenyoreixi
ensenyorim
ensenyoriu
ensenyoreixin
ensenyorís
ensenyorissis
ensenyorís
ensenyoríssim
ensenyoríssiu
ensenyorissin

ensenyoreix
ensenyoreixi
ensenyorim
ensenyoriu
ensenyoreixin
Infinitiuensenyorir
Gerundiensenyorint
Participi
ensenyoritensenyorida
ensenyoritsensenyorides

Flexionat com: servir

Paraula documentada en el Diccionari de la llengua catalana