empegueir - verb

em·pe·gue·ir

pronominal

Indicatiu
Present Pretèrit imperfet Passat simple Futur
empegueeixo
empegueeixes
empegueeix
empegueïm
empegueïu
empegueeixen
empegueïa
empegueïes
empegueïa
empegueíem
empegueíeu
empegueïen
empegueí
empegueïres
empegueí
empegueírem
empegueíreu
empegueïren
empegueiré
empegueiràs
empegueirà
empegueirem
empegueireu
empegueiran
Condicional Subjuntiu Imperatiu
Present Pretèrit imperfet
empegueiria
empegueiries
empegueiria
empegueiríem
empegueiríeu
empegueirien
empegueeixi
empegueeixis
empegueeixi
empegueïm
empegueïu
empegueeixin
empegueís
empegueïssis
empegueís
empegueíssim
empegueíssiu
empegueïssin

empegueeix
empegueeixi
empegueïm
empegueïu
empegueeixin
Infinitiuempegueir
Gerundiempegueint
Participi
empegueïtempegueïda
empegueïtsempegueïdes

Flexionat com: esvair

Paraula documentada en el Diccionari de la llengua catalana