desaconduir - verb

des·a·con·du·ir

transitiu; pronominal

Indicatiu
Present Pretèrit imperfet Passat simple Futur
desacondueixo
desacondueixes
desacondueix
desaconduïm
desaconduïu
desacondueixen
desaconduïa
desaconduïes
desaconduïa
desaconduíem
desaconduíeu
desaconduïen
desaconduí
desaconduïes
desaconduí
desaconduírem
desaconduíreu
desaconduïren
desaconduiré
desaconduiràs
desaconduirà
desaconduirem
desaconduireu
desaconduiran
Condicional Subjuntiu Imperatiu
Present Pretèrit imperfet
desaconduiria
desaconduiries
desaconduiria
desaconduiríem
desaconduiríeu
desaconduirien
desacondueixi
desacondueixis
desacondueixi
desaconduïm
desaconduïu
desacondueixin
desaconduís
desaconduïssis
desaconduís
desaconduíssim
desaconduíssiu
desaconduïssin

desacondueix
desacondueixi
desaconduïm
desaconduïu
desacondueixin
Infinitiudesaconduir
Gerundidesaconduint
Participi
desaconduïtdesaconduïda
desaconduïtsdesaconduïdes

Flexionat com: instruir

Paraula documentada en el Diccionari de la llengua catalana