sostreure - verb

sos·treu·re

pronominal; transitiu

Indicatiu
Present Pretèrit imperfet Passat simple Futur
sostrec
sostreus
sostreu
sostraiem
sostraieu
sostreuen
sostreia
sostreies
sostreia
sostrèiem
sostrèieu
sostreien
sostraguí
sostragueres
sostragué
sostraguérem
sostraguéreu
sostragueren
sostrauré
sostrauràs
sostraurà
sostraurem
sostraureu
sostrauran
Condicional Subjuntiu Imperatiu
Present Pretèrit imperfet
sostrauria
sostrauries
sostrauria
sostrauríem
sostrauríeu
sostraurien
sostregui
sostreguis
sostregui
sostraguem
sostragueu
sostreguin
sostragués
sostraguessis
sostragués
sostraguéssim
sostraguéssiu
sostraguessin

sostreu
sostregui
sostraguem
sostraieu
sostreguin
Infinitiusostreure
Gerundisostraient
Participi
sostretsostreta
sostretssostretes

Flexionat com: treure

forma nominal : sostreta, sostracció

Paraula documentada en el Diccionari de la llengua catalana