emmandrir - verb

em·man·drir

pronominal; transitiu

Indicatiu
Present Pretèrit imperfet Passat simple Futur
emmandreixo
emmandreixes
emmandreix
emmandrim
emmandriu
emmandreixen
emmandria
emmandries
emmandria
emmandríem
emmandríeu
emmandrien
emmandrí
emmandrires
emmandrí
emmandrírem
emmandríreu
emmandriren
emmandriré
emmandriràs
emmandrirà
emmandrirem
emmandrireu
emmandriran
Condicional Subjuntiu Imperatiu
Present Pretèrit imperfet
emmandriria
emmandriries
emmandriria
emmandriríem
emmandriríeu
emmandririen
emmandreixi
emmandreixis
emmandreixi
emmandrim
emmandriu
emmandreixin
emmandrís
emmandrissis
emmandrís
emmandríssim
emmandríssiu
emmandrissin

emmandreix
emmandreixi
emmandrim
emmandriu
emmandreixin
Infinitiuemmandrir
Gerundiemmandrint
Participi
emmandritemmandrida
emmandritsemmandrides

Flexionat com: servir

forma nominal : emmandriment

Paraula documentada en el Diccionari de la llengua catalana