argüir - verb

ar··ir

transitiu; intransitiu

Indicatiu
Present Pretèrit imperfet Passat simple Futur
argüeixo
argüeixes
argüeix
argüim
argüiu
argüeixen
argüia
argüies
argüia
argüíem
argüíeu
argüien
argüí
argüires
argüí
argüírem
argüíreu
argüiren
argüiré
argüiràs
argüirà
argüirem
argüireu
argüiran
Condicional Subjuntiu Imperatiu
Present Pretèrit imperfet
argüiria
argüiries
argüiria
argüiríem
argüiríeu
argüirien
argüeixi
argüeixis
argüeixi
argüim
argüiu
argüeixin
argüís
argüissis
argüís
argüíssim
argüíssiu
argüissin

argüeix
argüeixi
argüim
argüiu
argüeixin
Infinitiuargüir
Gerundiargüint
Participi
argüitargüida
argüitsargüides

Flexionat com: servir

forma nominal : argüició

Paraula documentada en el Diccionari de la llengua catalana