lluir - verb

llu·ir

transitiu; pronominal; transitiu; intransitiu

Indicatiu
Present Pretèrit imperfet Passat simple Futur
llueixo / lluo
llueixes / llus / lluus
llu / llueix / lluu
lluïm
lluïu
llueixen / lluen
lluïa
lluïes
lluïa
lluíem
lluíeu
lluïen
lluí
lluïres
lluí
lluírem
lluíreu
lluïren
lluiré
lluiràs
lluirà
lluirem
lluireu
lluiran
Condicional Subjuntiu Imperatiu
Present Pretèrit imperfet
lluiria
lluiries
lluiria
lluiríem
lluiríeu
lluirien
llueixi / lluï
llueixis / lluïs
llueixi / lluï
lluïm
lluïu
llueixin / lluïn
lluís
lluïssis
lluís
lluíssim
lluíssiu
lluïssin

llu / llueix / lluu
llueixi / lluï
lluïm
lluïu
llueixin / lluïn
Infinitiulluir
Gerundilluint
Participi
lluïtlluïda
lluïtslluïdes

Flexionat com: esvair

forma nominal : lluïment

Paraula documentada en el Diccionari de la llengua catalana