transcendir - verb

trans·cen·dir

transitiu; pronominal; intransitiu

Indicatiu
Present Pretèrit imperfet Passat simple Futur
transcendeixo
transcendeixes
transcendeix
transcendim
transcendiu
transcendeixen
transcendia
transcendies
transcendia
transcendíem
transcendíeu
transcendien
transcendí
transcendires
transcendí
transcendírem
transcendíreu
transcendiren
transcendiré
transcendiràs
transcendirà
transcendirem
transcendireu
transcendiran
Condicional Subjuntiu Imperatiu
Present Pretèrit imperfet
transcendiria
transcendiries
transcendiria
transcendiríem
transcendiríeu
transcendirien
transcendeixi
transcendeixis
transcendeixi
transcendim
transcendiu
transcendeixin
transcendís
transcendissis
transcendís
transcendíssim
transcendíssiu
transcendissin

transcendeix
transcendeixi
transcendim
transcendiu
transcendeixin
Infinitiutranscendir
Gerunditranscendint
Participi
transcendittranscendida
transcenditstranscendides

Flexionat com: servir

forma nominal : transcendència

Paraula documentada en el Diccionari de la llengua catalana