supeditar - verb

su·pe·di·tar

transitiu; pronominal

Indicatiu
Present Pretèrit imperfet Passat simple Futur
supedito
supedites
supedita
supeditem
supediteu
supediten
supeditava
supeditaves
supeditava
supeditàvem
supeditàveu
supeditaven
supedití
supeditares
supedità
supeditàrem
supeditàreu
supeditaren
supeditaré
supeditaràs
supeditarà
supeditarem
supeditareu
supeditaran
Condicional Subjuntiu Imperatiu
Present Pretèrit imperfet
supeditaria
supeditaries
supeditaria
supeditaríem
supeditaríeu
supeditarien
supediti
supeditis
supediti
supeditem
supediteu
supeditin
supedités
supeditessis
supedités
supeditéssim
supeditéssiu
supeditessin

supedita
supediti
supeditem
supediteu
supeditin
Infinitiusupeditar
Gerundisupeditant
Participi
supeditatsupeditada
supeditatssupeditades

Flexionat com: parlar

forma nominal : supeditació

Paraula documentada en el Diccionari de la llengua catalana